Safari njema

Na een tijdje radiostilte zijn we er weer. Al bijna aan het eind van ons co-schap hier in Maseno. Nog maar één week te gaan…

Ondertussen in het ziekenhuis weer veel beleefd. Ik heb een week op ‘maternity’ door gebracht ( m’n oude liefde) en een aantal baby’s op de wereld gezet. Ik heb onder andere een bevalling van een baby van 5 kg waarbij de navelstreng om de nek zat. Dat was even zweten zeg! Helemaal omdat hij al te strak zat om over het hoofd afgewikkeld te worden en er nergens in de buurt een pakket was met tangen om de navelstreng door te knippen! Toen de baby er eindelijk uit was, was hij helemaal slap en blauw. Wat was ik blij toen hij begon te huilen..
Ook heb ik geassisteerd bij een keizersnede van een vrouw met zwangerschapshypertensie die zelf in levensgevaar was. Was wel schokkend toen er een dode baby uit de buik kwam, maar gelukkig hebben we de moeder na heel wat spannende dagen in leven kunnen houden.

Wel zijn er een aantal andere patiënten van ons overleden. Heftig om van zo dichtbij mee te maken. Helemaal toen we een keer niets wetend de afdeling op liepen en er een zuster naar me toe kwam gesneld; ‘Er is een patiënt overleden, kun je meekomen?’ Na Char meegesleurd te hebben moesten we toch even discussiëren over wat te doen. Heeft het dan nog zin om te reanimeren?
En indrukwekkend hoe de nabestaanden erop reageren. De één slaat tegen alles in de omgeving en schreeuwt het uit, de ander raakt in shock en valt flauw en ook heb je weer de expressieloze mensen waaraan niets te zien valt.

Verder zijn we heel wat op de zaal aan het klussen geweest. Knie draineren van een patiënt met septische artritis, wond debridement doen, maaglavage doen..

Char en ik hebben ook allebei weer wat OK ervaring op gedaan. We waren geschokt hoe het er aan toe gaat op de OK. Heel ruig, en niet wetend waar ze mee bezig zijn. Toen de chirurg glijmiddel voor een catheter nodig had haalde hij hem gewoon door de pus en het bloed van een open buik. Onwijs veel nutteloze en lelijke hechtingen. Een anesthesist die geen één keer tijdens de operatie de bloeddruk of saturatie checkt en rustig een aantal keer weg loop om naar de wc te gaan of te bellen. Dus daar hebben we nu wel even genoeg van.
Wel heb ik nog een aantal jongetjes besneden. Raar om te doen, maar gaaf.

Naast het werken in het ziekhuis zijn we ook een paar keer op trip geweest. Afgelopen weekend op safari naar de Masai Mara. Onwijs gaaf! De weg er naar toe met public transport was al een hele belevenis. Overvolle ‘matatu’s’ waar de kippen langs onze benen liepen en er een ei op char’s schoenen werd uitgepoept, kindjes op onze schouders wegdutten. In het park gekomen zagen we leeuwen en panters met kleintjes nog geen meter naast de jeep. Krokodillen, neushoorns, nijlpaarden, giraffen, olifanten en ga zo maar door. Je waande je echt in de Lion King. En natuurlijk nog de mooi versierde Masai mensen. Precies zoals in de film met van die grote gaten in de oren en helemaal behangen met kralen. Onze gids was ook een Masai warrior, dus we hebben van heel wat verhalen mogen genieten. Hij had zelf een leeuw gedood voor het ‘man worden’ ritueel, moest het vet van de leeuw eten, drinkt elke maand koeienbloed en kan heel hoog springen! Ik heb ook nog een stuk in de jeep gereden. Zwaar sturen en raar om met links te schakelen. En toen ik op de ‘main road’ kwam zat ik natuurlijk meteen aan de verkeerde kant van de weg.

Kwaherini!

ChAAlot en Elkie, op z’n Keniaans ;)